*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1127)
https://telegram.me/adabvaerfan
سوره 22 : حج ( مدنی ـ 78 آیه دارد ـ جزء هفدهم ـ صفحه 332 )
( قسمت دوم )
آشیـانـه در عـرش
( جزء هفدهم صفحه 332آیه 5 )
بسم الله الرحمن الرحیم
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِن کُنتُمْ فِی رَیْبٍ مِّنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِن مُّضْغَةٍ مُّخَلَّقَةٍ وَ غَیْرِ مُخَلَّقَةٍ لِّنُبَیِّنَ لَکُمْ وَ نُقِرُّ فِی الْأَرْحَامِ مَا نَشَاء إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ وَ مِنکُم مَّن یُتَوَفَّى وَ مِنکُم مَّن یُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْلَا یَعْلَمَ مِن بَعْدِ عِلْمٍ شَیْئًا وَ تَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَیْهَا الْمَاء اهْتَزَّتْ وَ رَبَتْ وَ أَنبَتَتْ مِن کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ
ترجمه لفظی آیه شریفه :
اى مردم اگر در باره برانگیخته شدن در شکّ اید پس [بدانید] که ما شما را ازخاک آفریده ایم ، سپس از نطفه ، سپس از علقه ، آنگاه از مضغه ، داراى خلقت کامل و [احیانا] خلقت ناقص ، تا [قدرت خود را] بر شما روشن گردانیم ، و آنچه را اراده مى کنیم تا مدتى معین در رَحِم ها قرار مى دهیم ، آنگاه شما را [به صورت] کودک برون مى آوریم ، سپس [حیات شما را ادامه مى دهیم] تا به حد رشدتان برسید ، و برخى از شما [زودرس] مى میرد ، و برخى از شما به غایت پیرى مى رسد ، به گونه اى که پس از دانستن [بسى چیزها] چیزى نمى داند ، و زمین را خشکیده مى بینى و [لى] چون آب بر آن فرود آوریم به جنبش در مى آید و نمو مى کند و از هر نوع [رستنی هاى] نیکو مى رویاند
نگاهی ادبی و عرفانی به آیه شریفه :
اگر در راستی و حقیقت روز رستاخیز شک دارید ؛
بدانید که ترکیب تن آدمی در آفرینش ؛
دلیلی روشن بر منکران بعث است ،
که می فرماید :
من آن خداوندی هستم که تن و هیکلی بدین زیبایی ،
قدی و قامتی و صورتی بدین نیکویی ،
از نطفه ای مهین ( خوار و خُرد ) ،
در قرارگاهی مکین ( رَحِم ) آفریدم ،
تن و هیکلی که اگر تآمّل کنی ؛
دریابی که همانگونه که در آسمانِ ما ،
هفت فلک مرتب کرده ایم ؛
در بدن آدمی نیز هفت چیز به هم آویخته !
که عبارتند از :
آب ، خاک ، گوشت ، پوست ، رگ ، پی ، استخوان !
و چنان که فلک بر دوازده بخش آمده ؛
آدمی را هم دوازده منفذ تعبیه کرده ؛
دو چشم ، دو گوش ، دو بینی ،
دو پستان ، دو مجرا ، دهان و ناف !
و همانگونه که در فلک آسمان ، هفت ستاره هست ؛
آدمی هم دارای هفت قوه است ؛
نیروی بینایی (باصره) ، شنوائی (سامعه ) ، چشائی (ذائقه ) ،
بویایی (شامّه ) ، مالشی (لامسه) ، سخن گویی ( ناطقه ) ،
و خردمندی (عقل) است ؛
و اصل همه ی این نیرو ها در دل (قلب) است ؛
چنان که پیامبر (ص) در حدیثی به این امر اشاره فرموده اند :
در داخل بدن آدمی تکه ی گوشتی است که ؛
چون او درست و سالم و صالح باشد ؛
سایر اعضای بدن آدمی نیز سالم و درست و صالح است !
و این همانندی ها ، همه اعتبار جسد آدمی به عالم عِلوی است .
اما در عالم سُفلی ، تن آدمی همچون زمین ؛
استخوان ها چون کوه ها ،
مخ و مغز همچون معادن ،
اندرون تن همچون دریاها ،
رگ ها و رده ها همچون جوی ها و رود ها ،
گوشت تن همچون خاک ،
موی تن همچون گیاه ،
پیش روی چون خاور ،
پشت سر چون باختر ،
سمت راست چون جنوب ،
و سمت چپ همچون شمال ،
نَفَس چون باد ،
سخن چون رعد ،
صدا چون صاعقه ،
خنـــده چون نــــــــــــور ،
غم و اندوه چون تاریکی ،
گریه چون باران ،
روزگار کودکی ؛ چون بهار ،
روزگار جوانی ؛ چون تابستان ،
روزگار پیری ؛ چون پاییز ،
و روزگار کهنسالی ؛ چون زمستان !
و همی دان که هیچ حیوان و نبات و صامت و ناطق نیست ؛
که خاصّیت او در این نقطه ی خاکی نیابی !
از این روست که بزرگان دین گفته اند :
همه چیز در آدمی باز یابی ،
و آدمی را در هیچ چیز باز نیابی !
و این تن بدین صفت که شنیدی ؛
مانند تختی است که شاهی بر آن نشسته !
که آن شاه را دل گویند !
و او را با این خاک تیره ، خویشاوندی نه !
و همچون زندانی ، او را آرام و قرار نه !
شب و روز در این اندیشه که کَی از این قفس تن رها شود !
و به جهان اِرجِعی اِلی رَبِّکَ پرواز نماید !
و پیوسته همی گوید :
کَی باشد که زین قفس پردازم
در باغ الهی آشیـــانی سازم ؟
موضوع :
نظر ()